Dr Jacek Wilczyński jest absolwentem AWF w Warszawie (WZ Biała Podlaska). Od 1985 roku pracował w AWF Warszawa (WZ Biała Podlaska) w Zakładzie Psychologii. W 1988 roku rozpoczął pracę w Międzyszkolnym Ośrodku Gimnastyki Korekcyjnej i Kompensacyjnej w Starachowicach. W 1989 ukończył Studia Podyplomowe "Korekta Wad Postawy" (AWF Kraków).

W 1997 uzyskał stopień doktora nauk o kulturze fizycznej w AWF Kraków. Temat pracy "Postawa ciała a wady wzroku u dzieci w wieku 11-12 lat", promotorem był prof. dr hab. Tadeusz Kasperczyk. Doktorski egzamin kierunkowy z rehabilitacji ruchowej zdał u prof. dr hab. Daniela Zarzyckiego (Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego).

W 1998 roku uzyskał III° specjalizacji zawodowej z gimnastyki korekcyjnej u doc. dr Marii Kutzner-Kozińskiej (AWF Warszawa). Od 1998 roku jest wykładowcą na wyższych uczelniach województwa Świętokrzyskiego. Prowadzi przedmiot "Gimnastyka korekcyjna z elementami rehabilitacji" oraz kursy z gimnastyki korekcyjnej.

W 2000 roku uzyskał certyfikat Deutsche Gesellschaft für Orthopädische Manuelle Therapie w zakresie ortopdeycznej terapii manualnej metodą Kaltenborna-Evjentha.

Od października 2001 roku pracuje w Zakładzie Fizjoterapii Instytutu Kształcenia Medycznego Akademii Świętokrzyskiej w Kielcach.

Jest autorem ponad trzydziestu publikacji naukowych poświęconych korekcji wad postawy ciała, w tym podręcznika "Boczne skrzywienia kręgosłupa - rozpoznanie i korekcja" oraz nowatorskiej metody korekcji wad postawy i bocznych skrzywień kręgosłupa "napnij-rozluźnij-rozciągnij z hamowaniem autogennym" (NRRHA).

_______________________________

"...z uznaniem należy powitać nowy podręcznik (poradnik) do korektywy opracowany przez dr Jacka Wilczyńskiego. Zawiera on niemal pełne kompendium wiedzy o postawie ciała człowieka i metodach jej oceny. Napisany jest przystępnym i fachowo poprawnym językiem, dlatego można go polecić nie tylko profesjonalistom specjalizującym się i doskonalącym w dziedzinie korekcji wad postawy, ale także wszystkim pedagogom i rodzicom (opiekunom) oraz zainteresowanej dewiacjami posturalnymi młodzieży"

(z recenzji prof. zw. dr hab. Jana Ślężyńskiego)

Fragment książki:

3.4. Komputerowe metody badania postawy

Rozwój techniki umożliwił zastosowanie komputerów w diagnostyce i terapii wad postawy ciała. Dzięki odpowiedniej karcie i programowi komputer dokonuje właściwej analizy postawy. Eliminuje to czasochłonne obliczenia oraz stwarza możliwość dokładnego i wszechstronnego opracowania uzyskanego obrazu, jak również prawidłowej dokumentacji każdej badanej osoby. Warto także podkreślić, że metody komputerowe są precyzyjne i nieinwazyjne. Wobec dużej ich zbieżności z badaniami klinicznymi i radiologicznymi pozwalają na eliminowanie części zbędnych i nieobojętnych dla zdrowia badań rentgenowskich oraz częstsze obiektywne kontrolowanie osób dotkniętych wadami postawy. W diagnostyce wad postawy stosuje się m.in. takie metody jak: Moiré, ISIS, Posturometr-S, Metrecom System, technika pojemnościowa.

3.4.1. Metoda fotogrametrycza Moiré

Metoda ta polega na wykorzystaniu załamywania się wiązki światła, do czego służy raster. Uzyskany obraz pleców osoby badanej z tzw. prążkami mory odbierany jest przez specjalny układ optyczny z kamerą, a następnie przekazany na monitor analogowy i do komputera. Mora (z francuskiego moiré) to zniekształcony obraz spowodowany interferencją fal świetlnych. Metoda ta polega na wykonaniu kamerą video komputerowej "fotografii". Dzięki specjalnemu systemowi optycznemu komputer wyznacza trójwymiarowy obraz pleców i dokładnie analizuje ponad 50 parametrów w płaszczyźnie czołowej i strzałkowej. Końcowym wynikiem tego programu jest zbiór współrzędnych przestrzennych (trójwymiarowych) powierzchni ciała i jej mapa warstwicowa (ryc. 51).

Dzięki zastosowaniu odpowiedniego oprogramowania istnieje możliwość precyzyjnej analizy postawy ciała, z uwzględnieniem wskaźników antropometrycznych. Część analizy dokonywana jest automatycznie przez komputer. W tej sytuacji na plecy rzutowane są prążki, a regulacja ostrości obiektywu rzutnika odbiorczego pozwala na uzyskanie obrazu mory, co widoczne jest na ekranie monitora analogowego. Dalsza analiza odbywa się już bez udziału osoby badanej.

Po wprowadzeniu obrazu oraz po wskazaniu "myszą" odpowiednich punktów odniesienia następuje właściwe opracowanie obrazu. Na kolejnych ekranach prezentowane są różne opcje, z których część pozostawiona jest do wyboru przez badającego. Rutynowa analiza obrazu dokonywana jest oddzielnie dla każdej płaszczyzny ciała. Prezentowane podczas tej analizy różne opcje graficzne ułatwiają operatorowi wybór określonych punktów odniesienia, zwłaszcza w przypadkach wątpliwych. Najczęściej wykorzystuje się wskaźniki kątowe, wymiary liniowe, symetrie w płaszczyźnie strzałkowej i czołowej.

Przebieg badania

- C7 - wyrostek kolczysty siódmego kręgu szyjnego,

- KP - szczyt kifozy piersiowej,

- PL - przejście kifozy w lordozę,

- LL - szczyt lordozy lędźwiowej,

- S1 - wyrostek kolczysty pierwszego kręgu lędźwiowego,

- ŁL, ŁP - kąty dolne łopatek (lewa, prawa),

- Ml, Mp - kolce biodrowe tylne górne (lewy, prawy),

- T1, T2 - linia talii lewej,

- T3, T4 - linia talii prawej,

- B1, B2 - bark lewy,

- B3, B4 - bark prawy,

Badana osoba staje w wyznaczonym miejscu, ustawia się tyłem do urządzenia projekcyjno-odbiorczego, aby znaleźć się w polu widzenia kamery, a jej obraz był bezpośrednio widoczny na ekranie komputera. Zestaw powinien być ustawiony na wysokości, która zapewni widzenie osób o różnym wzroście. Linia badania, na której pacjent staje znajduje się w odległości 2,5 m od płaszczyzny obudowy rzutnika światła, należy także sprawdzić jego właściwe wypoziomowanie oraz ustawić ostrość prążków na plecach.

Z kilkudziesięciu kolejnych zdjęć rejestrowanych automatycznie w pamięci wybieramy ujęcie odpowiadające prawidłowemu ustawieniu pacjenta. Na podstawie zapamiętanego obrazu i wprowadzonych danych pacjenta komputer umożliwia uzyskanie trójwymiarowych współrzędnych badanej powierzchni i jednocześnie oblicza parametry określające postawę ciała w płaszczyźnie strzałkowej, czołowej i poprzecznej wraz z graficznym przedstawieniem wyników. Czas wykonania pomiaru wynosi 0,03 s, powtarzanie pomiarów co 0,3 s, a średni czas jednego badania wynosi 1 minutę. Pomiar pozwala na wyznaczenie takich parametrów jak:

- UK - maksymalne odchylenie linii wyrostków kolczystych od linii C7-S1. Komputer szuka największego odchylenia wyrostka kolczystego od linii prostej łączącej punkty C7 i S1. Odległość ta określana jest w osi poziomej X. Jeżeli wybrany wyrostek znajduje się po prawej stronie linii C7-S1 to wynik jest dodatni jeżeli po lewej to ujemny. Włączenie opcji liczenia wartości powoduje, iż w wyniku nie jest uwzględniony znak,

- KNT - kąt nachylenia tułowia. Określa się odchylenie linii C7-S1 od pionu w płaszczyźnie czołowej (w prawo, lewo) w stopniach. Jeżeli punkt C7 położony jest na prawo od S1 to wynik jest dodatni, gdy grawituje w lewo ujemny,

- TT - różnica wysokości trójkątów talii. Parametr liczony jest w płaszczyźnie czołowej. Wynik = odl1 - odl p,

- OL - różnica oddalenia kątów dolnych łopatek od kręgosłupa. Odcinki pomiędzy kolejnymi punktami wyrostków kolczystych są aproksymowane liniami prostymi. Wynik = odl1- odlp.